PROGRAM "PRZYJACIELE ZIPPIEGO" rok szkolny 2009-2010 / 2010-2011
PROGRAM
„PRZYJACIELE ZIPPIEGO”
realizatorki: Agnieszka Aniśko, Barbara Antropik
PROGRAM „PRZYJACIELE ZIPPIEGO”
rok szkolny
2009-2010 / 2010-2011
realizatorki: Agnieszka Aniśko, Barbara Antropik
OPIS PROGRAMU
„Przyjaciele Zippiego” to program realizowany w grupie 5 – 6 latków. Uczył dzieci sposobów radzenia sobie z trudnościami i wykorzystywania nabytych umiejętności w codziennym życiu. Program został zbudowany na założeniu, że małe dzieci można nauczyć radzenia sobie z problemami, dzięki czemu będą lepiej funkcjonować w młodości i w życiu dorosłym, korzystając z tych umiejętności. Właścicielem programu jest angielska fundacja „Partnership For Children”. W Polsce, na podstawie podpisanej umowy licencyjnej, od 1 czerwca 2010 roku, wyłącznym przedstawicielem PFC, upoważnionym do upowszechniania programu „Przyjaciele Zippiego” jest Centrum Pozytywnej Edukacji.
Zajęcia z programu odbywały się w cyklu 24 spotkań, realizowanych w najstarszych grupach przedszkolnych, w oparciu o bardzo starannie opracowane materiały. To, czego dzieci uczyły się na zajęciach, na bazie opowiadań, których słuchały, próbowały przenosić do codziennego życia. Porównywały uczucia bohaterów opowiadań ze swoimi. Podczas zajęć dzieci słuchały opowiadań o losach trójki młodych przyjaciół. Było wśród nich rodzeństwo Lilly i Tig, mieli oni w domu sympatycznego patyczaka o imieniu Zippy, wokół którego zbudowane były wszystkie scenariusze kolejnych spotkań z przedszkolakami. Przeżywał ona sytuacje, z którymi każde dziecko prędzej czy później spotka się w swoim dziecięcym, a potem dorosłym życiu. Wspólnie z Zippim dzieci uczyły się rozpoznawać, co człowiek czuje w konkretnej chwili, czym można go zranić i co zrobić, by tego uniknąć. Każda sytuacja problemowa pokazywała dzieciom, że nie ma sytuacji bez wyjścia, a z każdej jest właściwie kilka wyjść. Szkopuł w tym, by wybrać najlepsze i swoim wyborem nie krzywdzić innych.
Bohaterowie przeżywali różne emocje dobrze znane małym dzieciom. Każde opowiadanie było barwnie zilustrowane i uzupełnione zadaniami takimi jak rysowanie, odgrywanie ról i zabawy. W salach zostały też wydzielone kąciki, w których zamieszkał patyczak Zippi (maskotka wykonana przez nauczycielki), a na tablicy wywieszane były ilustracje i plakaty wykorzystywane na poszczególnych zajęciach.
W czasie tych zajęć nauczyciele odwoływali się osobistych przeżyć dzieci, pytali, czy ktoś przeżył podobną sytuację. Dyskutowano, czy bohaterowie postąpili słusznie, czy to, co ich spotkało, jest dobre, czy złe, wspólnie też zastanawiano się nad rozwiązaniem problemów. Na koniec zajęć dzieci przy pomocy uśmiechniętych lub smutnych buziek oceniały, jak podobała im się lekcja. Program uczył dzieci, jak rozpoznawać własne uczucia i jak o nich rozmawiać, jak mówić to, co chce się powiedzieć, jak słuchać uważnie, jak prosić o pomoc. Ten program uczył, że gdy dziecko czegoś chce, potrzebuje, to musi o to otwarcie poprosić. Program uczył także, jak nawiązywać i utrzymywać przyjaźnie, jak radzić sobie z samotnością i odrzuceniem, jak mówić „przepraszam”, jak rozwiązywać konflikty, jak radzić sobie ze zmianą i stratą, między innymi ze śmiercią, jak pomagać innym i jak adaptować się do nowych sytuacji.
Spotkania z Zippy'm odbywały się przez cały rok, raz w tygodniu. Podzielone były na kilka części, które dotyczyły różnych uczuć. Realizując zajęcia, nie mówiono dzieciom, co mają robić, ani: "To rozwiązanie jest dobre a tamto złe". Natomiast zachęcano dzieci do analizowania sytuacji życiowych i zastanawiania się nad możliwościami postępowania w tych sytuacjach. Program pokazywał także, jak ważna jest rozmowa z innymi, kiedy odczuwamy smutek lub złość, jak również jak ważne jest słuchanie innych, kiedy oni przeżywają trudne chwile. W trakcie zajęć dzieci dowiadywały się, że potrafią znaleźć rozwiązanie, że warto i można prosić o pomoc, a także uczą się okazywać pomoc innym. Program został również bardzo dobrze oceniany przez rodziców, którzy mieli okazję zaobserwować przemiany swojego dziecka, ale też pochylić się nad jego problemami.
Program uczył dzieci:
- Jak określać własne uczucia i jak o nich rozmawiać
- Jak mówić to, co chce się powiedzieć
- Jak słuchać uważnie
- Jak prosić o pomoc
- Jak nawiązywać i utrzymywać przyjaźnie
- Jak radzić sobie z samotnością i odrzuceniem
- Jak mówić przepraszam
- Jak radzić sobie z prześladowaniem
- Jak rozwiązywać konflikty
- Jak radzić sobie ze zmianą i stratą, miedzy innymi ze śmiercią
- Jak adaptować się do nowych sytuacji
- Jak pomagać innym
Program składa się z sześciu części:
1. UCZUCIA – opowiadanie 1 – „Pełne uczuć”
2. KOMUNIKACJA - opowiadanie 2 – „W pościeli”
3. NAWIĄZYWANIE I ZRYWANIE WIĘZI – opowiadanie 3 – „Czy jesteś moim przyjacielem”
4. ROZWIĄZYWANIE KONFLIKTÓW – opowiadanie 4 – „Pokonywanie prześladowców”
5. PRZEŻYWANIE ZMIANY I STRATY – opowiadanie 5 – „Pożegnanie”
6. DAJEMY SOBIE RADĘ – opowiadanie 6 – „Dajemy sobie radę”